आकस्मिक दुर्घटनाले
निम्त्याएको ,
यो तिम्रो जीवन मरणको क्षण
भेन्टिलेटरले भरेको अक्सिजनले
कतिन्जेल थाम्ला ?
त्यो तिम्रो प्राण !
विवश मेरा आँखाहरु
झिमिक्क नगरी चौकीदार भएर बसेका छन् ।
भेन्टीलेटरमा जीवन मरणमा छटपटिएको !
जसरी मलाइ तिमीले हेरेकी थियौ,
ठिक बारह बर्षपछि
मृत्यु संग जुददै म जस्तै र उस्तै छौ ।
तिम्रो विश्वासले म उठेको थिए ।
मेरो बिश्वासले
तिमी अबस्य उठने छौ
तिम्रो मुटुको धडकनले
मेरो मुटुलाई जोडेको छ ।
यो मनको अन्तरसम्बन्धले जोडने छ
आत्मबललाई
मेरो आत्माले तिम्रो मनलाई आदेश दिएको छ ।
तिमि मलाइ छोडेर जान पाउन्नौ !
तिमीले पक्कै सुनेकी छौ ?
सुनेको हुनु पर्छ !
उमेरमा मेरी पत्नी बन्यौ,
प्रियशी बन्यौ,
रथका दुइ पांग्रा मधे,
एउटा मजबुत पाङ्ग्रा
बनेर गुड्यौ ।
बेला भएकै छैन !
मेरी सन्ध्या कालिनकि सखी
अझै घाम डुब्ने समय छ ।
उज्यालो रहे सम्म |
तिमिसंगैको यात्रा कायमै रहोस !
त्यो मेरो दृढ इच्छा हो ।
तिमीले सुन्ने पर्छ !
तिमीले छोडेर जाने अनुमती
मेरो आत्माले देको छैन !
दिदा पनी दिने छैन ।
सायद मेडिकल प्रयासले मात्रै नभ्याउला ?
तिम्रा पछाडिका सत्कर्मले
अदृश्य शक्तिले तिमीलाई पक्कै मर्न दिने छैन ।
०१्/१५ /२०२३
बेलोर हस्पिटल, मिकेनी डालस