उही शहर,
उही कोठा,
उही ओछ्यान
तर आज लागिरहेछ
नया नौलो र अनुपम
अपुर्ब उमंग छाइरहेछ
मन र मस्तिष्कमा
आशाका उर्जाशील किरणहरु
कोठाभरी छरिरहेछ ।
एउटा महाभारत जिते जस्तै
युध्द जितेको महारथी जस्तै
बाहिर जतिसुकै चिसो किन नहोस
रुख बिरुवाहरु कठ्याङ्ग्रिएका भएपनि
जीवनको बाच्ने अभिलाषासंगै
न्यानो स्पन्दनको जिजीबिषाले
अन्तत मुर्तरुप पाइरहेछ ।
बसन्त आउनलाई फुल फुलिरहन
नपर्दो रहेछ ।
मान्छेका मन फेरीए
हरेक ऋतुहरु फेरिन नपर्दो रहेछ
जनवरीको चिसोमा पनि मनका
बुकिफुलहरु ढकमक्क मनभरी
फुलिरहेछ
जड-जीवित चेतन अचेतन
सवै बस्तुहरु पदार्थमा
मन गइरहेछ ।
सुन्दर र कुरुप भनेर छुट्याउने
न्यायाधिश पनि मनै रहेछ
गमलामा कथ्याङ्ग्रिएका
आभाहीन फूलहरुलाइ
भन्न मन लागिरहेछ ।
पख ! अब छिट्टै बसन्त
आइरहेछ ।
फुल फक्रेर फुल्नलाई
थाहा छ तिमीलाई म पनि
चार चार बर्षसम्म मृत्युको
संत्रासमुनी थिचिएर
नयाँ जिबनको प्रतिक्षामा थिए
यसै भन्दै फुलसंगै बात मार्न
मन लागिरहेछ, आज ।
न्यु योर्क
( २०१२ डिसेम्बर ५ मा कोलम्बिया हस्पिटलमा कलेजो प्रत्यारोपण भै एक महिनाको अस्पतालको बसाइ पछि कोठामा आइसकेपछिको एउटा सुखद अनुभूति )